Opowiadania.

hotlove

Piszesz opowiadania? Zaprezentuj nam swoje twory.

Dżi.

kiedyś pisałam, nawet założyłam bloga z opkiem. (:
I moje opowiadanie o tolerancji zajęło pierwsze miejsce w szkole. {IV kl. podst.}.
ale to było kiedyś, teraz jakoś nie umiem się za to zabrać.

Shile

No to gratulacje Wink

Dżi.

dziękować. A Ty, Shile piszesz opowiadania?

Shile

Ja raczej nie.... a napisałam kiedyś jak byłam młodsza dwa takie śmieszne z nudów.

Acethylen

A ja was zaskoczę i powiem, ze pisze opowiadania Razz

Jestem w trakcie jednego dłuższego (na komputerze mam przepisane 6 odcinków, a w zeszycie mam jeszcze 1,5)
I jedno jednoodcinkowe opowiadanie (napisalam też drugi odcinek, ale nie był na tyle dobry żeby z nim do ludzi...)
Pisalam wczesniej jeszcze fotostory jedno skonczylam drugie zaczelam, ale mi sie znudzilo...

Może kiedyś pokaże tu jakieś moje opowiadanie...

Shile

Czekamy, czekamy ;p

Dżi.

no to czekamy! przynajmniej ja z niecierpliwością. (:

Infrequency

Też chętnie przeczytam A. Wink

Ja też piszę. Razz

Tylko brak mi samozaparcia i po kilku odcinkach kończę. ;P Jestem w trakcie pisania jednego, ale już czuję, że chęci mnie opuszczają. ;p

Acethylen

Dobra skoro chcecie to dodam wam coś do poczytania, ostrzegam czytacie na własneryzyko Razz

Jednoodcinkowe opowiadanie (napisałam też drugi odcinek, ale sie nie nadawał)
Enjoy

Ostatnim tchem

Wstaję rano bez chęci do życia. Wstaję, choć wiem, że nie mam nic co mogłoby zmienić to co stało się wczoraj, albo to co stało się przez całe moje życie. I nie potrafię już żyć inaczej. I nie potrafię już żyć spokojnie, bo muszę walczyć o przetrwanie, bo muszę walczyć by przeżyć. Nikogo nie obchodzi moje życie, patrzą na mnie z obrzydzeniem. Ale ja sam nie wybierałem sobie takiego życia, ja po prostu zbyt długo patrzyłem i czekałem aż pech sam odejdzie, aż coś się stanie. Ale zrozumiałem, że bez mojego starania, bez silnej woli nic mi nie wyjdzie. Zrozumiałem to za późno, bo teraz już nic naprawić się nie da…
Byłem artystą…Byłem beznadziejnym artystą, zapatrzonym w siebie egoistycznym ćpunem, który nie wierzył, że istnieje coś takiego jak miłość. Straciłem wszystko, pieniądze, rodzinę, dom i talent. Mój dom jest teraz tutaj gdzie mnie tak naprawdę nie chcą, tu gdzie sen przerywają krzyki, stukot obcasów, głos zawiadowcy stacji. Przez ten czas zdążyłem już nawet rozszyfrować co on mówi. Przez ten czas stały się dla mnie ważne rzeczy na które kiedyś nawet nie zwróciłbym uwagi… Bo wszystko jest teraz ważniejsze, okruchy na podłodze – żeby nie być głodnym, kąt na korytarzu – żeby iść szybko spać i zapomnieć, stara szmata – żeby nie było zimno. Dziękuję Bogu, że mam chociaż tyle. Mimo, że wcześniej nie wierzyłem w Boga , teraz wiara nabrała dla mnie większego znaczenia, bo nie mam nic oprócz tego. Poszedłbym nawet do kościoła, ale się wstydzę. Wstydzę się tego kim jestem, wstydzę się tego jak nisko upadłem i wstydzę się tego, że dopiero teraz doceniłem to co jest tak ważne w życiu.
Chciałbym zacząć wszystko od nowa, ale wiem, że znalazłem się na dnie i nie mam siły się od niego odbić. I chyba tak już musi być, bo czuję jakby tak było zawsze.
Wiele razy myślałem o śmierci, ale ona nic nie zmieni tylko tutaj mogę jeszcze coś zrobić aby nie uważano mnie tylko za nieudacznika, żeby ktoś kto przejdzie w przyszłości koło mojego nagrobka mógł powiedzieć, że owszem byłem nieudacznikiem, ale dzięki temu zrozumiałem wiele ważnych rzeczy i powróciłem do cywilizowanego świata jako ktoś z doświadczeniem jakiego nikt inny nie posiada.

Dżi.

dobre to, ja nie umiałabym opisać takich uczuć. To znaczy ich tak zobrazować?

Shile

Świetne ;p

Infrequency

Dobre, podziwiam, że napisałaś to oczami faceta. Smile

Acethylen

Qrde wchodze dzisiaj na forum i czytam same pochwały... Jak mi miło XD Dzięki ^^